"Lieve Marieke, her-inner je wat je al weet..."
Deze zin heeft inmiddels een veel diepere betekenis voor mij dan de eerste keer dat ik de zin las, al werd ik er toen al door geraakt.
Jezelf her-inneren wat je al weet...
Het lijkt zo simpel als het hier staat, maar in de praktijk valt het niet altijd mee.
Het afgelopen jaar ben ik in een trein gestapt.
Er is iets in gang gezet. Stoppen kan niet meer en dat wil ik ook niet meer!
Gaandeweg her-inner ik me stukjes, delen van mijn ware ik, die ik vergeten was. Telkens word ik me er meer van bewust dat ik naar mijn innerlijk moet gaan, naar binnen moet, om te her-inneren wat mijn ziel al weet.
Op reis verwonder ik me continu.
Vaak is het heerlijk in de trein en ik geniet van het uitzicht en van alles wat er in de trein gebeurt, maar het valt niet altijd mee...
Soms is er een 'aha'-moment, soms herkenning, soms blijdschap, maar er zijn ook vlagen van chaos, boosheid, pijn en verdriet. Er zijn mooie ontmoetingen en er is afscheid.
Hoe zwaar soms ook, telkens wanneer een station gepasseerd is, voel ik dat er iets veranderd is, dat ik me wederom een stukje her-innerd heb.
Het is niet altijd met woorden te beschrijven, dat wat ik me her-innerd heb, maar van binnen voel ik dat er iets wezenlijk veranderd is.
In de laatste weken van 2015 was het stormachtig in de trein.
Veel tranen, veel weerstand, golven aan emoties, vertwijfeling en chaos. Ik kon niet anders dan wat zich aandiende aankijken, voelen, blijven voelen en uiteindelijk loslaten wat losgelaten mocht worden, ook al deed het zeer.
Zo nu en dan leek het even of ik jaren in de verkeerde film had gezeten, signalen had gemist.
Nu besef ik dat dat niet juist is; ik zie dat het niet anders had gekund. Alles zoals het tot nu toe is gegaan, heeft me veel gebracht. Het heeft me gebracht waar ik nu ben en ik had het ook niet anders kunnen doen.
Je wordt immers geboren, je groeit op. De mensen om je heen vertellen je wie je moet zijn. Er ontstaan bepaalde patronen en structuren. Je vormt een plaatje waarvan je denkt 'zou zal het moeten zijn'. Al dan niet bewust leef je zoals je is geleerd en zoals je denkt dat van jou verwacht wordt.
Maar dat inzicht verandert, is veranderd.
Ik zit helemaal niet in de verkeerde film en dat heb ik ook nooit gezeten.
Niemand zit ooit in de verkeerde film!
Ik leef het juiste leven! Alles klopt, toeval bestaat niet.
Ik ervaar wat mijn ziel wil ervaren, ik leer de lessen die mijn ziel wil leren. Dit verhaal heb ik als ziel immers zelf geschreven voordat ik geboren werd.
Natuurlijk zijn er keuzes, maar de lessen die ik in dit leven mag leren, de ervaringen die ik op mag doen, die heb ik al lang geleden gekozen.
Waarom lijkt het dan soms toch of ik jaren in de verkeerde film zat?
Dat komt, omdat ik me meer en meer her-inner, ik op een andere manier leer en ga kijken, oude patronen herken en loslaat.
De reis is mooi, ik ontdek, geniet, ervaar en leer zoveel onderweg.
Zoals ik al schreef; het valt niet altijd mee, maar desondanks is het zo de moeite waard!!
Ik merk dat ik me het meest her-inner als ik in het moment blijf.
Wanneer ik teveel uit het raam van de coupé hang om te kijken of het volgende station al in zicht komt, of terugkijk, dan gaat het mis. Het is erg belangrijk dat ik in verbinding met mezelf blijf. Wanneer ik toch te snel wil, teveel vooruit kijk, dan ontstaat er onrust. Die onrust gaat zo nu en dan over in een storm. Dan zijn er donkere wolken.
Zo ook in de laatste weken van het afgelopen jaar.
Er waren momenten waarin ik geconfronteerd werd met oude pijn en oud verdriet. Ook het zien van en het loslaten van (stukjes van) oude patronen, was en is niet altijd gemakkelijk, maar het is nodig om te ontdekken wie ik echt ben.
Stap voor stap.
Stukje bij beetje.
Wie ik ben als alle patronen, denkbeelden en verwachtingen wegvallen?
Wanneer een storm als deze weer voorbij is. De wind is gaan liggen en de donkere wolken overgedreven zijn, besef ik dat mijn ego zich enorm geroerd heeft.
Lang lukt het me te blijven luisteren naar wat mijn hart zegt, wat ik voel diep van binnen, maar er zijn momenten waarop het ego zo hard schreeuwt, de onrust zo groot wordt, dat ik verdoofd word en alleen die stem nog maar hoor; de stem van angst, verdriet en pijn.
Het gaat met vallen en opstaan en dat blijft het waarschijnlijk ook wel, maar hoe langer ik naar mijn hart luister, hoe meer ik besef dat ik mijn ego niet bén.
Mijn ego is er, maar dat ik kan kiezen; luister ik of luister ik niet, geloof ik wat het zegt of niet.......
Hoe meer rust er komt, hoe meer ruimte er komt om te her-inneren.
Mijn ego is chaos, is ruis op de lijn.
Overtuigingen, geloven en patronen weerhouden mij ervan te luisteren naar mijn hart en naar mijn ziel. Toch horen mijn ego, met alle overtuigingen, geloven en patronen, wel bij mij...
Mijn ego heeft me altijd proberen te beschermen, ze deed haar best het goed te doen voor mij.
Sommige overtuigingen en patronen dienen mij echter nu niet meer; ik mag ze loslaten, maar mijn ego is mijn ego. Het is een deel van mij, een deel dat er mag zijn. Ik ben niet mijn ego, ik kijk naar mijn ego.
Een volgende storm zal ik wellicht weer vallen als het ego toch weer erg hard schreeuwt, maar ik voel en weet dat ik dan weer sneller op zal staan. Ik heb me namelijk weer een stukje her-innerd..
