Dag mooi mens....

Dag mooi mens,

Hoe gaat het met jou?
Krachtig hoe jij je staande houdt in deze turbulente tijd!
Het is niet niets...
Er is zoveel gaande...
Processen op allerlei niveaus.

Hoe gaat het met jou?
In je eigen proces?
Voelt het licht en fijn nu of juist zwaar en verdrietig?
Zijn er puzzelstukjes op zijn plaats gevallen, of is er chaos?
Misschien schijnt de zon wel, maar steken stormen zo nu en dan toch de kop op.

Hoe gaat het met jou?
Durf je te vertrouwen?
Ben je gestopt met vechten?
Kun je in de overgave gaan?

Waarschijnlijk gaat het met golfbewegingen;
dat er rust is en dan weer chaos...
Dat hoort bij het proces van verandering, van transformatie.
Waarom die onrust en chaos?
Omdat zekerheden wegvallen.
Omdat zaken die zo lang klopten voor je ineens niet meer kloppen, kan er verwarring ontstaan.

Heb je gemerkt dat je na een periode van chaos vaak weer een stap hebt gemaakt?
Dat er meer ruimte ontstaat in je hart?
Dat er ruimte komt voor je Ware Ik?
Dat je meer en meer de liefde toelaat en angst terrein verliest?

Hoe gaat het met jou?
Ook jouw trillingsniveau stijgt;
Je maakt stappen,
Je wordt je meer gewaar,
Jouw hart opent zich meer en meer en
Je laat jouw licht en liefde meer en meer stralen.

Ik hoop dat het met jou (naar omstandigheden) goed gaat mooi mens!

Met het ego gaat het intussen wat minder goed. Het kraakt aan alle kanten.
Protesteert jouw ego ook zo, omdat het terrein verliest? Vecht jouw ego ook voor 'z'n leven'? Wil het jou ook overtuigen en zo het gevoel van angst voeden?

Het trillingsniveau stijgt. Steeds meer mensen luisteren weer naar hun hart en durven hun hart weer meer en meer te volgen. Daardoor krijgen ze de kracht en moed om de weg naar hun Ware Zelf te vervolgen. Eenmaal op dit punt aangekomen, is er geen weg meer terug. Herken je dat?
Hoe meer het hart opent, hoe meer je naar binnen keert.

Maar ja.... het ego blijft ons uitdagen in deze materiële 3D-wereld.
Het is soms een uitdaging naar je hart te blijven luisteren en de angst en het ego niet te geloven. Soms is er verwarring, ook dat is oké.

Alles is in beweging, er verandert veel en het gaat in een enorm tempo.

We kunnen een bijdragen leveren aan het verspreiden van het licht in deze wereld, zodat er weer balans kan ontstaan en angsten kunnen verdwijnen.
We kunnen liefde sturen naar iedereen die het nodig heeft en dan juist ook naar degenen die de weg van haat en geweld kiezen....

Zolang het ego het voor het zeggen heeft, blijft angst bestaan, is er afscheiding, bestaat er hebzucht.
Zolang er angst, hebzucht en afscheiding bestaat, hoe kan er dan een oplossing komen?

Liefde verandert alles.

Dus mooi mens...
Hoe turbulent je proces ook is,
hoeveel er ook gebeurt in jou en in deze wereld:

Laat je licht stralen.
Deel je liefde.
Deel je kennis.
Ben die bron van kracht en durf.

Opgeven...

Opgeven???
Er was een tijd dat daar voor mij geen denken aan was...

Opgeven? Tsssss…. Never!

Opgeven betekende verslagen zijn.

Opgeven zou een nederlaag betekenen.

Dus bleef ik vechten.. 

Vechten met mezelf vooral..

Inmiddels voel en zie ik dat opgeven niet altijd een nederlaag betekent.

Dat het niet betekent dat je verslagen bent.

Er kwam een moment dat ik opgaf.

Wat ik heb opgegeven?

 Het gevecht...

Ik heb het gevecht opgegeven.

Ik heb de strijd gestaakt.

Ik heb het losgelaten.

Zoals het hier staat, lijkt het eenvoudig en ja opgeven is ook een keuze die je elk moment kunt maken. Toch was er blijkbaar een reden waarom ik hiervoor nog wat meer tijd nodig had. Blijkbaar was er voor mij nog een stukje weg te bewandelen voor ik op dat punt aankwam. 

De weg die nodig was om me te brengen waar ik nu ben.
De weg waarop ik op een gegeven moment met mijn rug tegen de muur stond en de chaos compleet was.

De weg waarop het moment aanbrak dat het klaar was, dat ik er genoeg van had, dat de strijd over moest zijn.

Het moment dat ik me overgaf, dat ik opgaf en daarmee voor mezelf koos, brak aan.

Langzaamaan was het besef gegroeid dat ik altijd iets buiten mezelf zocht. 

'Iets' wat ik uiteraard nog altijd niet gevonden had.

Het inzicht kwam dat ik afstand creëerde tussen mij en hetgeen ik zocht, juist doordat ik dat ‘iets’ buiten mezelf zocht! Zolang ik het ‘iets’ wat ik zocht bleef zien als iets buiten mezelf, dan zou het ook buiten mezelf blijven.

Pas toen ik me realiseerde dat opgeven niet het erkennen van een nederlaag is, maar het loslaten van het gevecht....

Pas toen begon door te dringen dat alles wat ik zocht al in mij aanwezig is…..

Pas toen ik kon stoppen met zoeken naar iets buiten mezelf, waarvan ik dacht dat ik het nodig had om ‘vervuld’ te zijn, om een leegte te vullen, om ‘alles’ te begrijpen…..

Pas toen kon ik terugkeren naar mijn echte, ware, ik, zag ik de rust en harmonie die al in mij was en in mij is!

Immers; als het lukt te focussen op wat er IN je is, dan zie je dat alles wat je ooit zocht allang in jezelf aanwezig is! Pas dan kun je worden wat je zoekt.

Durf de strijd op te geven. 

Stop het gevecht.

Sta jezelf toe te zijn wie je in essentie bent.

Vind de schatten in jezelf en deel ze met de wereld.

Laat je licht schijnen!

Yes I'm a highly sensitive person. No I'm not overdramatic.

Zoals ik in eerdere blogs al schreef ben ik op reis. Een enerverende, boeiende, fijne, intense reis. Tijdens mijn reis passeren diverse thema's de revue. Soms vaker dan eens, omdat ik telkens een laagje dieper mag kijken, voelen, ervaren. 

Het thema dat in deze fase van mijn reis speelt, is mijn hooggevoeligheid.

Diverse vragen komen voorbij:
- Waarom ben ik me dit niet eerder gewaar geworden?
- Wat ervaar/voel ik nu eigenlijk?
- Is wat ik voel van mij of van de ander of van het collectief?
- Stel ik me aan, verzin ik dit of niet?

Ergens heb ik waarschijnlijk altijd al geweten dat ik hooggevoelig ben, echter ik ben me het nooit gewaar geweest. Ja; als kind ervoer ik emoties al intens, voelde ik stemmingen van anderen goed aan. Ja; ik droomde graag, fantaseerde veel en was, zoals mensen om mij heen dat beschreven 'een denker' en dat is nog steeds wel zo. Als ik niet oplet zit ik teveel in mijn hoofd en daar krijg ik vervolgens last van.

Altijd heb ik wat ik voelde of ervoer een weggewoven; 'dit is toch allemaal normaal?! Nou, dan moet ik me niet aanstellen!'

Inmiddels ben ik me meer en meer gewaar dat mijn hoogsensitiviteit een karaktereigenschap is die maakt dat ik reageer zoals ik reageer, ervaar wat ik ervaar en voel wat ik voel en dat dat dus vaak heel intens is allemaal.

Toch heb ik me dus de laatste tijd afgevraagd: Waarom ben ik me dit niet eerder gewaar geworden? Inmiddels besef ik dat ik me dit niet hoef af te vragen. Het had niet anders gekund, ik had het niet anders kunnen doen. Alles wat tot nu toe is gebeurd, is gebeurd met een reden en heeft me gebracht waar ik nu ben; het is NU mijn tijd te ervaren wat ik ervaar.

Hoogsensitiviteit is, zoals gezegd, een karaktereigenschap. Het is geen ziekte die genezen moet worden. Hoogsensitieve personen zijn ook niet beter dan anderen, ze zijn alleen gevoeliger dan gemiddeld. Ze nemen subtielere nuances waar en zijn gevoeliger voor allerlei indrukken dan een gemiddeld persoon. Een HSP'er neemt intenser waar. Hoogsensitiviteit kan positief gebruikt worden, maar er zijn ook valkuilen, zoals eigenlijk bij elke karaktereigenschap.

Zelf kan ik intens genieten van muziek of de tijd die ik doorbreng in de natuur. Tevens merk ik dat ik onder andere stemmingen van anderen snel aanvoel. Dat kan prettig zijn, maar lange tijd was ik me dat niet gewaar. Dit niet gewaar zijn maakte dat ik niet in de gaten had dat wat ik zo nu en dan ervoer niet van mij was, maar van de ander of een collectief stuk dat op dat moment speelde. 

Immers als HSP'er ben je gevoelig voor stemmingen en emoties van anderen en dit kan je overvallen. Je kunt verkeerde conclusies trekken wanneer je niet in de gaten hebt wanneer bepaalde emoties niet van jou is maar van de ander. Je kunt jezelf dan verliezen en/of overdonderd raken door emoties van anderen.

Valkuilen die horen bij hooggevoeligheid, zoals; te zorgzaam zijn voor anderen en jezelf vergeten, perfectionisme en je overladen voelen door indrukken, zijn mij ook niet vreemd. Door gedurende mijn reis meer en meer gewaar te worden, begrijp ik mezelf stukje bij beetje beter en begin ik meer en meer te herinneren, waardoor alles wat duidelijker wordt.

Het valt niet altijd mee in balans te blijven in de huidige maatschappij, zeker niet als je hooggevoelig bent. Het is belangrijk persoonlijke balans te vinden tussen je gevoel en je verstand. 
Maar hoe doe je dat?
Hoe kun je in deze wereld leven met en vanuit je gevoel zonder dat je jezelf verliest, zonder dat je overweldigd wordt door alles wat je voelt en ervaart?

Als ik mezelf deze vragen stel, voel ik van alles in mijn lijf en ik merk dat het niet eenvoudig daarbij te blijven met mijn aandacht.
Ik weet dat het belangrijk is dat ik gevoelens die er in het verleden niet mochten zijn nu vrijmaak. Dat het belangrijk is dat ik meer en meer ga staan voor wie ik ben en wat ik voel. Accepteren wie ik ben dus.. Het accepteren van alles wat mij mij maakt, dus niet alleen de blijdschap en vreugde, maar ook het verdriet, ook de angst, ook de woede.

Ik voel dat mijn reis me meer en meer naar binnen leidt. Dat het tijd is om te voelen wat zo lang is weggestopt. Het is tijd om het laagje voor laagje te helen. Dus ja: ik KAN voelen.. Ik MAG voelen... 

Ondanks het feit dat dit besef met de dag groeit, probeert een stemmetje in mij me er soms vandaan te houden. Het probeert me wijs te maken dat ik dat vooral niet moet doen, dat er alleen maar narigheid van komt. Dit stemmetje probeert mij ervan te overtuigen dat ik helemaal niet hoogsensitief ben, dat het vast weer iets nieuws is dat ik verzonnen heb.

Vroeger zou ik in verzet gegaan zijn tegen de angst of ik zou geluisterd hebben. Tegenwoordig probeer ik dit stemmetje mijn hand te reiken, zodat we samen kunnen kijken wat maakt dat het zo bang is, waarvoor wil het mij beschermen..
Opgeven of weglopen is echter nu geen optie meer. Hoe diep en pijnlijk sommige emoties en gevoelens ook zijn; ik wil ze voelen, ik wil ze weer ervaren, om mezelf zo laagje voor laagje te helen.

Het is tijd om echt goed te luisteren naar mijn gevoel en rust te creëren voor mezelf; balans, zonder daarmee te zeggen dat ik vanaf nu de rest van mijn tijd hier op de bank zit.
Nee, ik heb een druk leven, maar door het gevecht te staken en beter en beter te leren staan voor wie ik ben en wat ik voel, komt er rust van binnen. Dan kan ik meer en meer zijn wie ik werkelijk ben en kan mijn licht nog mooier schijnen. 

Jaren heb ik de lat erg hoog gelegd voor mezelf. Ik was (en ben) een perfectioniste die erg streng was (is) voor zichzelf. Ik heb altijd gezorgd voor de mensen om me heen, voelde me altijd heel erg verantwoordelijk voor alles. Mijn gevoeligheid werd niet als zodanig erkend en ik ben vanuit mijn hoofd gaan leven; dat gaf controle.. dacht ik..

Nog altijd zijn het perfectionisme, het te zeer zorgen voor en mijn verantwoordelijkheidsgevoel valkuilen voor mij.
Maar nogmaals: hoe meer gewaar ik me word gedurende mijn reis, hoe meer de balans tussen mijn hoofd en mijn hart hersteld wordt. Hoe meer ik voel wat goed is voor me en wat niet. Hoe meer ik voel wat zuiver is en wat niet.

Stapje voor stapje kom ik verder. De deuren mogen weer open, dat is heel fijn. Zoals gezegd zorgt dit ervoor dat oude angst soms omhoog komt, want tja... Wat ga ik dan allemaal voelen? Is het niet heel veel en kan ik dat wel aan?

Maar toe ga ik het doen! Ik stap over die drempel, de deur door. Het is tijd om al mijn gevoelens de ruimte te geven, zodat de energie weer kan stromen.

Het is tijd voor mij. 
Tijd om wellicht ietsjes minder te geven zo nu en dan en eens wat meer te (leren) ontvangen. Tijd om naar binnen te gaan, te voelen en te helen. Tijd om de energie in mij nog meer te laten stromen en het licht in mij nog meer naar buiten te laten komen!

Dus ja: ik ben een hoogsensitief persoon. 
Hoogsensitiviteit is iets dat bij mij hoort.
En nee: ik stel me niet aan, ik ben niet aan het fantaseren!

Bijschrift toevoegen