zondag 19 november 2017

Opa


Opa,

Vandaag, 19 november 2017, zou u 100 jaar geworden zijn.
Hoe bijzonder zou dat geweest zijn?!
Heel bijzonder en dus is er taart vandaag en leg ik een roos op uw graf.

Niet meer hier, maar toch nog altijd dichtbij.
Het ontroert me te voelen dat het lijntje dat wij hier op aarde al hadden, er nog altijd is.

Mijn Opa...
Geïnteresseerde, statige, charismatische man.
‘In heel Europa is er niemand zo als hij’, dat zong ik ooit samen met mijn neven en nichten voor u en daarvan was geen woord gelogen!

Als ik mijn ogen sluit, komen de herinneringen als vanzelf voorbij. 

Dan zie ik u weer zitten in uw stoel, daar aan het hoofd van de tafel. Elke week opnieuw. Hoe we kaartspelletjes speelden. Pesten was toch wel favoriet.

De bloemenzee in de tuin. Uw trots. Geen grassprietje stond verkeerd.

Het poppenhuis en de poppenwieg die u voor mij maakte en waar ik graag mee speelde. In de wieg heeft Max zelfs nog even gelegen...

Ik herinner me hoe verdrietig u was toen Oma overleed, maar hoe sterk ook en hoe u doorging en nog 16,5 jaar van het leven genoot.

Hoe blij u was als we u kwamen opzoeken. Nooit een onvertogen woord, omdat het misschien alweer even geleden was dat we er waren. Nee, we waren er en dat was waar het om ging.

Uw humor, uw wijsheid, uw interesse in alles en iedereen om u heen. Altijd op de hoogte van alles wat gaande was. Blij met elk achterkleinkind dat u erbij kreeg.

Dat u mijn getuige wilde zijn bij mijn huwelijk, was voor mij een bevestiging van onze band. Dat u samen mijn broer daar in het kasteel naast mij zat, betekent heel veel voor mij.

Er verschijnt nog altijd een glimlach op m’n gezicht als ik eraan denk dat u graag naar de meest ingewikkelde operaties keek als deze op tv getoond werden. Reuze interessant vond u dat.

En hoe u op zondagochtend, toen naar de kerk gaan niet meer ging, de Heilige Mis volgde via de tv en de eucharistie mee vierde met uw koffie, in plaats van de wijn, en een stukje brood, in plaats van de hostie.

De momenten dat u er voor me was als dat echt nodig was, staan nog altijd in mijn geheugen gegrift. Het emotioneert me nu ik dit schrijf. Veel woorden hadden wij niet nodig, maar we begrepen we elkaar en dat is nog altijd ongelofelijk waardevol voor mij.

Soms heb ik spijt dat ik niet meer aan u gevraagd heb toen u hier nog was. Graag had ik nog meer verhalen van vroeger gehoord en geleerd van uw wijsheid. Maar ja.. het is zoals het is. Het is gegaan zoals het gegaan is en dat is goed.

Ik ben blij dat u zolang mijn Opa bent geweest en dat u Max nog hebt mogen leren kennen en hij u.

Al eerder schrijf ik het, en dus val ik in herhaling; maar ik voel veel emotie en ontroering nu ik in gedachten terugga in de tijd en dit schrijf ter ere van uw 100e geboortedag. Ik voel u dichtbij en dat geeft me een enorm warm gevoel van binnen.


Ons lijntje is voor altijd. We komen elkaar vast en zeker ooit weer ergens tegen.  In de tussentijd ben ik dankbaar dat ik u zo regelmatig dichtbij me voel, me door u gesteund voel.

Dag lieve Opa.
Ik weet zeker dat u erbij bent wanneer ik hier straks het kaarsje op de taart uitblaas ter ere van uw verjaardag!

Veel liefs,

Marieke