De reis die transformatie heet

Er was eens een jonge vrouw.

Ze was op reis, op zoek. 

Ze was begonnen aan de reis van haar leven.
De reis vanuit haar hoofd naar haar hart. De reis naar haar Echte Ik.

Ook al leek het in eerste instantie een eenvoudige reis, niets bleek minder waar....

Op sommige momenten leek ze maar niet vooruit te komen op haar weg, al voelde de vrouw wel dat ze stappen zette. Er waren dagen dat de weg door mooie, geurige bloemenvelden leidde en de zon zacht op haar huid scheen. Het landschap kon echter plots veranderen en grilliger worden. Op die momenten leken bergen en herfstige stormen uit het niets te herrijzen.

De vrouw ontmoette verschillende mensen op haar weg. Sommigen liepen een stukje met haar mee, anderen zaten een poosje bij haar in de zon of schuilden samen met haar voor de storm. 

De mensen die zij ontmoette leerden haar over de bloemen, de kruiden, de sterren en de maan en alles voorbij de sterren en de maan. Leergierig en geïnteresseerd dat ze was zoog de vrouw alle informatie en verhalen op.

Na een poosje begon de vrouw meer te genieten van haar reis en was het behalen van het einddoel een fijn idee, maar niet iets wat zo spoedig mogelijk gerealiseerd moest zijn. Ze genoot van de velden. Wanneer zich vervolgens te snel naar haar zin weer bergachtig of dor gebied aandiende, dan was ze wel even van slag. Dan was de heimwee naar de mooie, gekleurde, geurige, warme velden direct daar. Echter op den duur besefte de vrouw dat de bergen en de dorre vlakten haar ook iets wilden vertellen en dat ze juist nog meer van de velden kon genieten doordat het landschap soms anders was.

Het besef van tijd verdween naar mate de reis vorderde.

Als de vrouw naar haar spiegeling in het water keek wanneer zij zich opfriste, dan zag ze wel dat haar gezicht veranderde, ook de huid van haar handen en armen was anders dan toen zij aan de reis begon. Haar spiegelbeeld liet de vrouw zien dat ze al een lange tijd onderweg was, zo voelde het echter niet. 

Op een dag, na een klim door ruig gebied, arriveerde de vrouw bij een open plek tussen de bergen. Het gras was heerlijk fris groen. Miljoenen wilde bloemen en kruiden groeiden en bloeiden er. Insecten zoemden in het rond. Het rook er heerlijk.

De vrouw volgende het pad dat vanuit het bergachtige gebied dat achter haar lag naar beneden leidde. Uiteindelijk bereikte zij het veld via het slingerende zandpad. Er was zoveel moois te zien om haar heen dat de vrouw niet wist waar ze moest kijken. Even verderop stond een boom, ze besloot daarheen te gaan en even uit te rusten van de tocht.

De boom was groot met een weelderig bladerdak. De vrouw nestelde zich  tegen de grote stam van de boom en liet haar omgeving in haar inwerken. De kleuren, de geuren, de geluiden. Voor ze het in de gaten had viel ze in slaap.

De vrouw droomde over een klein meisje. Het meisje worstelde met het feit dat ze anders was dan de anderen, intenser voelde dan de mensen om haar heen. Ze voelde zich daardoor vaak alleen en niet begrepen. De vrouw wilde het meisje graag helpen, maar het leek of het meisje haar niet hoorde, hoe hard ze ook riep om haar aandacht te trekken.

Machteloos voelde de vrouw zich, ze herkende wat ze in het meisje zag. Ze wilde haar zo graag laten weten dat het goed zou komen, dat ze echt wel kon vertrouwen op haar intuïtie, dat het klopte wat ze voelde en zag, dat ze zo'n mooie ziel was en dat ze in dit leven niet afgerekend zou worden voor de gave die ze had, maar het meisje hoorde en zag haar niet.

Ineens schrok de vrouw wakker, nog onrustig van deze intense droom.

Dat meisje.. ze had haar herkend.. Dat gevoel, het verdriet en die pijn, die voelde ze ook in haar lijf. Dat meisje.. dat was zijzelf geweest.. Die pijn en dat verdriet, dat was haar pijn en haar verdriet.

Dat meisje.. dat was nog altijd in haar aanwezig, ze had haar alleen heel lang weg proberen te stoppen. Dat wegstoppen, dat lukte nu niet meer en dat hoefde nu niet meer. Het meisje mocht  zijn, net als de volwassen vrouw. Hand in hand zouden zij het pad vervolgen, samen nieuwe avonturen aangaan, nieuwe dingen ontdekken. Ze zouden elkaar steunen en troosten en samen sterk staan.

Toen de vrouw zich weer gewaar werd van haar omgeving, besefte ze dat de droom haar een inzicht had gegeven, haar had helpen her-inneren waaraan zij lange tijd voorbij was gegaan. Dat besef gaf haar veel lucht en ruimte. Het gaf haar zo'n intens gevoel van stevigheid!

Ze is wie ze is, niet de verwachtingen die anderen van haar hebben en hadden.

Ze heeft de bevestiging van anderen niet nodig.

Als ze bij zichzelf naar binnen gaat, vindt ze alle bevestiging die ze nodig heeft.

Ze mag zich uitspreken en delen wat haar bezighoudt.

Ze mag vertrouwen op haar intuïtie; geloven en vooral beseffen dat wat ze voelt, ziet en weet klopt!

Haar hart volgen en voelen wat klopt.

Dan zal ze meer en meer gewaar zijn en thuiskomen bij zichzelf.

Dan kan er rust en liefde zijn en zal er geen ruimte zijn voor angst.

Dan zal haar tijd in het open veld vol bloemen en de grote boom langer voortduren dan even.

Ze zal het grillige bergachtige terrein nog wel aanschouwen, maar van een afstandje.

Natuurlijk zullen er tijden komen dat zij nog eens door dat grillige terrein zal reizen, maar het landschap zal vanaf nu veel minder frequent veranderen als voorheen.

Een glimlach verscheen op haar gezicht.

De vrouw nestelde zich nog dichter tegen de grote boom aan, snoof de geur van de bloemen op en keek naar de bergen die aan de horizon te zien waren.

Ze was trots op zichzelf.

Trots dat ze al zover gekomen was.

De weg was tot nu toe soms erg hobbelig en onvoorspelbaar geweest.

Op sommige momenten had de angst haar in zijn greep gehouden, waren oude (gedachte)patronen getriggerd,  terwijl op andere momenten de rust daar was en zij had kunnen genieten van de zon op haar gezicht, al het moois om haar heen en de liefde en verbondenheid die zij in zichzelf voelde.

Haar reis was nog lang niet afgelopen en daar was de vrouw nu blij om.

Telkens kwam ze een stap verder, een laag dieper.

Telkens weer kon ze een beetje meer zijn wie ze diep van binnen is.

Ze besloot nog een poosje te genieten van het mooie veld met de vele bloemen en deze geweldige boom. De tijd zou haar vanzelf leren wanneer het tijd was om verder te gaan en een nieuw stukje bergachtig terrein te doorkruisen.