Terugkijken

Het was al vroeg dag vanochtend. In eerste instantie draai ik me nog een paar keer om; ik heb mezelf immers beloofd uit te mogen slapen vandaag! Het lijkt er echter niet in te zitten en dus besluit ik op te staan. Mijn gedachten zijn overal en nergens merk ik. Beneden zet ik het raam open en ik geniet van de vogels die buiten al druk kletsen zijn met elkaar en van de frisse ochtendlucht die de kamer vult. Even niets moeten, alleen maar ervaren wat is, wat ik hoor, zie, voel en ruik. Al snel maakt de gedachtentrein in mijn hoofd weer aanstalten om te gaan beginnen aan zijn volgende reis... Ik besluit achter mijn laptop te kruipen. Het is alweer een poosje geleden dat ik schreef, realiseer ik me. Maar het is oké. De afgelopen maanden zijn roerig geweest; er is veel gebeurd in vele opzichten. Er was geen rust en geen ruimte om de woorden en zinnen mijn vingers uit te laten stromen. Ik voel dat dat nu anders is. Het is best een bijzondere dag vandaag.. Vandaag eindigt het eerste deel van het avontuur dat ik op 19 september 2015 begon. Ineens is het dan echt zover: de laatste lesdag van De Leerweg van de Ziel. Voor dit leerjaar althans! Gelukkig is dit avontuur, deze reis, nog niet geheel voorbij! Nee; in september gaat mijn avontuur weer verder in het vervolgjaar van De Leerweg de Ziel. Maar jeetje, de afgelopen 9 maanden lijken ineens voorbij gevlogen.
In gedachten dwaal ik af. De ene na de andere herinnering passeert de revue. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht, maar ook de (soms heftige) emoties en de tranen die er op momenten waren zie en voel ik weer. Van alles heb ik geleerd de afgelopen maanden. Niet in de laatste plaats over mezelf. Ik heb mogen ervaren, voelen,ontdekken en herinneren. Oude stukken kwamen voorbij. Ik mocht ze aankijken en voelen, wat leidde tot nieuwe inzichten. Nieuwe stapjes op mijn weg. Mezelf verbinden met anderen en ook de verbinding met mezelf verder versterken. Puzzelstukjes vielen op hun plaats, wat zo nu en dan voor 'Aha!'-momenten zorgde. In de veiligheid van de groep mocht en kon alles zijn en mocht alles wat gezien en gevoeld mocht worden, ook echt gezien en gevoeld worden. Dankbaarheid en trots is het gevoel dat nu overheerst hier aan deze tafel, achter dit scherm. Dankbaar en trots dat ik dit allemaal heb mogen beleven en ervaren de afgelopen 9 maanden. Een beetje stil ben ik ook, nu ik (nu ik terugkijk) begin te beseffen wat een ontwikkeling ik eigenlijk heb doorgemaakt de afgelopen tijd. Mooie lieve mensen heb ik mogen ontmoeten. Het is zo fijn te kunnen delen met mensen die je begrijpen en aan wie je niet zoveel hoeft uit te leggen.
Nog even en dan ga ik weer naar Nijmegen. Op naar de laatste les voor nu. Het zal wederom een bijzondere middag worden, daar ben ik van overtuigd. Daarna mag alles een paar maandjes bezinken, zodat ik in september kan beginnen aan het 2e deel van dit mooie, fijne, bijzondere avontuur!