Vertrouwen...

Van een afstandje sta ik te kijken.
Enigszins verwonderd, verbaasd over wat er gaande is.
Ik observeer mezelf…

Er verschijnt een kleine glimlach op mijn gezicht…
Ik ben aan het schrijven.
Een oud patroon valt me op, ik kijk ernaar....

Telkens zegt iets in me: 
"Is het wel goed zo? Is het wel goed genoeg? Moet het niet anders? Is het wel zinnig wat ik schrijf?"

Het maakt dat m’n hoofd zeer doet...

Ego..... Angst…..
Ik zie hoe hard ze aan het werk zijn.
Vanaf de plek waar ik nu sta, zie ik ook dat het zo niet nodig is.
Immers, ik heb mijn passie gevonden. Wat ik nu doe voelt zo verschrikkelijk goed!

Het enige dat ik wil en ook doe, is mijn hart laten spreken.
Spreken vol liefde.
Dan is er geen goed of fout.

En dus sta ik hier... 
enigszins verwonderd en verbaasd over wat er gaande is.

Diep van binnen hoor ik: 
"Niet bang zijn... Niet bang zijn! Voel je hart open gaan. Voel de liefde stromen.
Dat fijne, alles vullende gevoel van liefde, evenwicht, stevigheid en rust..."

Zucht... ja: Vertrouwen… je hart volgen!!

Toch verdwijnt het onbestendige gevoel niet helemaal. 
Ik blijf ernaar kijken.
Ik probeer het te troosten, te strelen...
Ik begrijp dit gevoel wel... 
Ik ken het zo goed….

Dit gevoel is lange tijd nadrukkelijk aanwezig geweest, 
maar het was ook al een hele tijd ver op de achtergrond geraakt.
Daarom heeft z’n komst me nu een beetje verrast...

Ik sta dus hier en kijk verwonderd naar wat er gaande is.

In tegenstelling tot voorheen voel ik: 
Dit gevoel hoeft niet weg.. 
Het is een deel van mij..
Maar het is niet meer zoals voorheen…
Het remt me niet meer..
Nee, we vechten niet meer, dit gevoel en ik..

We gaan samen verder, hand in hand…
Alleen op die manier kan ik dit gevoel geruststellen en laten zien dat het goed komt.
Of eigenlijk: dat het al goed is. 
Dat er niets is om bang voor te zijn!